Een golftripje

Gezeten achter het notenhouten dashboardkastje van een klassiek Engelse bolide heb ik me comfortabel laten verplaatsen naar het reisdoel van onze driedaagse golftrip: Durbuy in de Belgische Ardennen. Mijn chauffeur voor deze gelegenheid, een eminence grise uit de wereld van de betere klassieke herenmode, had mij 's-ochtends, op een voor hem ontijdig vroeg tijdstip, opgepikt en mede daardoor waren we exact op tijd bij de eerste golfbaan. Helaas bleken we ons toen, net als twee andere deelnemers, aan de achterzijde van de baan te bevinden! Het kostte nog wel wat gepuzzel om de hoofdingang van Durbuy Golf van daaruit te vinden. Uiteraard zijn we daarin tenslotte geslaagd. Achteraf hoorde we dat nog een andere deelnemer met zijn zwarte Volvo SUV brutaalweg via deze achteringang over de baan naar het clubhuis was gereden. (Dit was een actie die geen van ons verwacht had van deze, zo op het eerste oog, correcte grootverkoper van computers en computersystemen. Achteraf houden we er rekening mee dat hij tot deze snode daad is verleid door zijn passagier, een Leusdense suikeroom met opvallend jeugdige uitstraling.)

Toen het deelnemende elftal zich tenslotte op het terras-balkon van Durbuy Golf had verzameld schoot de organisator van deze golftrip, een Leusdenaar die alles van auto- en autobandenhandel weet, onmiddellijk in zijn regisserende rol. Mede daardoor gingen we, allen uitgerust met electrisch vervoer, keurig op tijd van start voor onze eerste negen holes. De flight van drie personen waar ondergetekende deel van uit maakte bleek achteraf zowel de minste als de beste dagscore te leveren. Met enige schroom moet ik melden dat het minste aantal punten op mijn kaart stond. Mogelijk is mijn score beïnvloed doordat ik niet lang daarvoor Napels had gezien?! Dat de dagwinst terechtkwam bij de jeugdige Maarnaar in ons elftal verbaasde ons feitelijk niet. We wisten al dat hij was onderwezen in de voor hem juiste swing- en met name drive-techniek door de vermaarde John Woof. Hij is er in de laatste tijd in geslaagd deze techniek tot een nog hoger plan te brengen met dit dagresultaat dat al leek te wijzen op grote prestaties in de naaste toekomst.

Na een grondige evaluatie van deze eerste ronde op het inmiddels bekende terras werd het tijd om ons naar ons onderkomen voor de volgende nachten te spoeden. Dat spoeden werd door een enkeling ook letterlijk genomen. De bestuurder van een Volvo SUV (een andere dan de eerdergenoemde die via de achteringang kwam) bleek te willen aantonen dat hij niet met een SUFFE auto onderweg was. Hij, een Leusdense accountant die wij kenden als een rustig, prudent en evenwichtig persoon, reed voor ons uit en op de meestal korte en vaak hobbelige rechte stukken sprongen de stenen uit het asfalt en de bochten waren na zijn passage nadrukkelijk bandenzwart gekleurd.

Ons hotel La Grande Cure bleek in alle opzichten uitstekend, behalve voor onze suikeroom die slechts een heel kleine kamer met een miniem raampje trof. De diners waren er uitstekend zo zelfs dat hier en daar de term Michelin-waardig werd gebezigd. Tijdens de diners hadden we onderling uiterst beschaafde gedachtewisselingen in een positieve sfeer. We schrokken er daarbij niet voor teug grote wereldproblemen met elkaar te bediscussiëren en soms ook tot een plausibele en verrassend goede oplossing te brengen. Jammer is nu wel dat deze oplossingen mij inmiddels ontschoten zijn. Tja, de leeftijd hè!

Op dinsdag was Golfclub Five Nations ons strijdtoneel. Ik deelde mijn buggy met een Scherpenzeelse ex-hotelier die tegenwoordig de wijde wereld door campert. We hebben vanuit ons karretje erg van de vergezichten op de baan genoten en ook het rijden deed ons veel plezier. We konden het niet laten om onderweg een heuse pirouet en een dubbele Axel (of zoiets) te maken zonder om te vallen. Na afloop stelden we vast dat de baan er fantastisch bij lag, dat de baan voor onze begrippen buitengewoon heuvelachtig was en last but not least dat we onderweg best wat aardige slagen gemaakt hadden. Terug in het clubhuis bleken veel deelnemers deze conclusies met ons te delen. Weer deed die Leusdense accountant ons daar versteld staan toen hij meedeelde die dag een topscore van 34 te hebben gemaakt.

Daarna hebben we in een uiterst geanimeerde sfeer op een overdekt terras in Durbuy de 34ste verjaardag van Caroline gevierd. We hebben op haar getoast, haar toegezongen en ook nog - helaas tevergeefs - geprobeerd haar aan de lijn te krijgen.

Alle deelnemers hadden aan het begin van de derde en laatste dag bij de start het gevoel dat ze nu wel wisten hoe ze op deze Ardenner holes moesten spelen. Dus vol zelfvertrouwen ging men de baan in. Mijn medespeler deze dag, een succesvolle voormalige damesmode-detaillist, maakte dat voor zichzelf ook waar. Het was op zich al genieten van zijn (als vanouds) rechte en lange drives maar als kers op de taart demonstreerde hij onderweg ook nog succesvol hoe je de driver op de fairway hanteert. Een flightgenoot die deskundig kan beoordelen of  er recht geslagen wordt (Hij is (mede-)verantwoordelijk geweest voor de aanleg van de Betuwelijn!) was daarbij ook met stomheid geslagen (iets wat hem overigens niet vaak overkomt). Niet iedereen bleek achteraf het aanvankelijke zelfvertrouwen te hebben behouden. De laatste flight van de dag had goed de tijd voor een en ander genomen maar zonder echt doorslaand succes zoals werd gemeld door een vroeger offshore man, tegenwoordig houder van een grote boerderij met kleine paardjes.

Daarmee was het tijd voor de einduitslag: De man met de John Woof-drive had over de drie dagen de beste prestatie geleverd. (We gaan nu allemaal op YouTube op zoek naar instructiefilmpjes van deze vermaarde pro. Dit willen wij ook!) Tweede werd de zo op het oog rustige accountant uit Leusden die nu zowel op de baan als op de weg over een beestachtige wedstrijdmentaliteit blijkt te beschikken. Derde werd de damesmode-detaillist, ik denk vooral door zijn driver-slagen in de fairway.

De aanmoedigingsprijs was voor onze man uit Veenendaal die met de Betuwelijn al geleerd had dat het soms jaren duurt voordat het succes komt.

Voordat we weer naar huis reden hebben we met nadruk en van harte de organisator van deze memorabele trip bedankt. Hij zei dat ie het graag had gedaan en ... dat hij volgens jaar weer zoiets zou organiseren.

Wij kijken er nu al naar uit!

Een Soester Golfjournalist

Bende van Bousema Beker editie 2019

Maandag 14 oktober 2019 was het zover: de dag waarop binnen de Bende van Bousema de jaarlijkse strijd om de felbegeerde bendebokaal werd gehouden. Gerard, winnaar van de bekereditie 2018, had met zijn historische winst de eervolle taak de organisatie van deze hoogtijdag tot een goed einde te brengen. Vol overgave heeft hij zich op deze taak gericht. De deelnemers werden door hem diverse keren, vooruitlopend op de wedstrijddag, aangespoord hun focus op deze topwedstrijd te scherpen en er alles aan te doen om hun conditie op het juiste moment te laten excelleren. Kort voor de wedstrijd instrueerde hij een

zich erover uit te spreken dat hij het liefst zou zien dat de beker in zijn eigen familie bleef. (Later zou blijken dat hij zijn familieleden hiermee geen dienst heeft bewezen.)

Nog voor het afgesproken tijdstip voor gezamenlijke openingskoffie trof ondergetekende, die - ik beken het eerlijk - zeer gebrand was op de dagzege, nog twee uiterst geconcentreerde bendegenoten op de driving range: Hans die wel in trance leek bij het hanteren van de diverse stokken en Ruurd die om zijn focus vast te houden en niet tijdens een matineuze autorit te worden afgeleid zich helemaal van huis naar de club had laten brengen. Bij de gezamenlijke koffie met gebak viel het me op dat de sfeer oppervlakkig gezien ontspannen en zelfs wat jolig was maar bij nadere beschouwing door een oplettende waarnemer was te zien en vooral te voelen dat bij de meesten de zenuwen door de keel gierden en soms zelfs bijna de overhand kregen.

De strakke organisatorische hand van Gerard leidde het gezelschap vervolgens soepeltjes door de lotingsprocedure. Dit vereiste de nodige stuurmanskunst want enkele spelers diende met elkaar in een buggy te belanden en daarnaast was het thema steeds: Doet neef Wim nu wel of niet mee?! De loten, sommige met stip andere weer zonder, bleken effectief en neef Wim kreeg een plekje in de eerste flight.

Alsof dat nog wat zoden aan de dijk zou zetten konden sommigen het niet laten onderweg naar hole B1 nog even op de putting green wat chip- en putbewegingen te maken. Om 12 uur verzamelde zich een nerveuze kleine menigte op B1. Onfortuinlijke neef Wim, die de dag ervoor al ongelukkige capriolen met zijn kar had gemaakt, daarbij gevallen was en zijn rug bezeerd had verloor bij zijn, als altijd magistrale, eerste drive zijn evenwicht en belandde op de teebox. Dit deed voor deze, door de gebeurtenissen van de dag ervoor toch al licht aangeslagen, knokker de deur dicht. Hij verliet de wedstrijd en oom Casper gaf neef Wim een lift naar de parkeerplaats.

Deze verwikkelingen zo pril in de wedstrijd deerde diverse deelnemers allerminst: Hun afslagen vertrokken streepsgewijs naar de bocht in de dogleg van B1. Anderen raakten echter bij de start licht van hun à propos en joegen hun allereerste bal al meteen naar ongewenste plekken buiten de fairway. Ondergetekende maakte dat van zeer nabij mee.

Vanaf dat moment raakte deze verslaggever het zicht op de wedstrijd kwijt omdat hij zich op het spel van zijn eigen flight moest concentreren. Ik was daarbij overigens zeker niet te beklagen omdat het mij de gelegenheid bood te genieten van het spel van twee ware cracks die het lot mij op deze dag als flightgenoten had toebedeeld. De betreffende spelers bleken de wedstrijd, zoals dat hoort, uiterst serieus te nemen. Ruurd en John, want over hen heb ik 

getopt en diverse korte puts gemist, maar genoten dat ik heb!

Gedurende de wedstrijddag heeft het weer zich van een heel behoorlijke kant laten zien. Voorspellingen hadden eerder aangegeven dat het voortdurend zou regenen maar dat bleek gelukkig zeker niet het geval. Slechts één regenbui, wel een behoorlijke, van zo'n twintig minuten hebben we in het begin van de wedstrijd op onze pet gekregen.

Het was rond vijf uur toen het veld van deelnemers, aangevuld met Ruud die vanwege een blessure niet mee had kunnen spelen en neef Wim die opgewekt weer van huis was gekomen, zich verzamelde voor de borrel in het clubhuis. Zoals gebruikelijk kwamen er weer diverse sterke verhalen over tafel naast een relaas van een nog steeds verbaasde Hans over een zeer hulpvaardige Marokkaan. Aan de borreltafel werd tenslotte nog door enkelen in goed overleg en met de nodige discussie de allerlaatste hand gelegd aan de scoreberekening.

Na een tussenstop in doucheruimte en kleedkamer belandde het gezelschap fris

het-hogere-segment-gigant, Jan K met 28 punten. Voor mij tenslotte niet onverwacht eindigde voormalig (en niet rustend want de volgende dag al weer vroeg op weg naar Tenerife) hotelier John op de derde plaats met 26 punten. Dat deze topprestaties toch een relatief bescheiden puntenscore opleverden was voor alle anderen een troost: Relatief had iedereen eigenlijk best aardig gescoord.

Organisator Gerard zorgde tenslotte voor een grootse apotheose van deze dag door iedereen van een passend cadeautje vergezeld van snedige aanbiedingsteksten te voorzien.

Het was weer een zeer geslaagde dag. Goedgeluimd vertrokken we naar huis om daar verslag te doen van een en ander en alvast te dromen over de komende wedstrijd in 2020. We gaan meteen oefenen om dan tot een betere score te komen!

Toon