Clubhuis Anderstein
Vanwege Corona kon er in dit jaar nauwelijks gegolfd worden. Een strijd om de Bousema Beker is daardoor ook achterwege gebleven. Wel zag een beperkt aantal bende leden kans om in novenmber een rondje op Biddinghuizen te gaan spelen. De baan lag er slecht (omk niet te zeggen waardeloos) bij en het was al snel donker maar het plezier was er die dag niet minder om.
Hans was er in geslaagd om voor de negen bendeleden die aan de start verschenen prettige starttijden te reserveren. Rond 11 uur gingen we vol goede moed de baan in. De organisatie ter plekke bezorgde ons deze keer niet alleen een (pittig geprijsde) greenfee voor 18 holes maar ook een puzzeltocht over het polderterrein. We speelden namelijk een combinatie van de rode en de oranje lus, niet achter elkaar maar in een gemixte variant. Dat leidde ertoe dat we ons niet alleen op de slagen maar ook op de route moesten concentreren wat onderweg wel eens tot vraagtekens en discussies leidde (en tegelijk voor een excuus voor mindere scores zorgde. Voor wie dat niet weet:
Op deze golfclub is het zo dat iedere flight een shotgun-start kent, ongeacht de feitelijke starttijd. Zelf was ik ingedeeld in een flight met
twee cracks uit de Bende: de beide Jannen. Imponerend natuurlijk voor een speler met bescheiden capaciteiten zoals ondergetekende. In dit gezelschap dus en onder begeleiding
Biddinghuizen, 20 november 2020,
Coronabeperkingen maakten nog steeds dat we niet op onze thuisclub uit de voeten konden. Het alternatief werd deze keer gevonden in Biddinghuizen op de baan van Dorhout Mees.
van geweerschoten en kanongebulder trokken we de wei in. De eerste hole was niet meteen veelbelovend. Deze had veel weg van een herfstige boomgaard inclusief de nodige afgevallen bladeren. Dat betekende dus: Afslaan en zoeken, en dat keer op keer. De bladoverlast bleek verder op de baan wel meer voor te komen maar gelukkig zeker niet op elke hole. Jan G bleek, zeker bij aanvang van de wedstrijd, zijn opzienbarende techniek nog verder te hebben bijgepunt. Hij scoorde fenomenaal en liet Jan K en ondergetekende vertwijfeld in een stofwolk van onzekerheid achter.
Ondertussen moest er ook tussen de holes flink doorgewerkt worden want het terrein bleek vochtig en zompig, zoals dat in een echt boerenweiland hoort. Met enige regelmaat hadden we gedurende de wedstrijd ook contact met de andere flights.
Een echt hoog tempo wisten we niet te ontwikkelen omdat onze flight werd voorafgegaan door een ploegje dat kennelijk echt een dagje uit was en op het gemak door de baan ging. Af en toe ontmoetten we een
Tot onze troost was wel te zien en te horen dat de prestaties daar (ook) niet fenomenaal waren.
bendelid die vertwijfeld in de rough van een naastgelegen hole zijn bal zocht.
Dit was meer dan eens tevergeefs omdat er naast de fairway bijna geen bal te vinden was. Met enige regelmaat werd er wel een (of zelfs meer) aangetroffen maar dat bleek dan een exemplaar dat een eerdere speler had verloren. Eenmaal troffen we Ruurd die over de rough heen gespeeld had en terecht gekomen was op de fairway waar wij inmiddels waren aangeland. Schijnbaar moeiteloos wist hij, ondanks de extra afstand, zijn bal toch weer in het juiste spoor te schieten. (Het deed me even denken aan: Ik had Ruurd laatst al eens horen mompelen: “Loop naar de maan!” Later bleek dat hij dat serieus bedoelde, sterker nog: Hij nodigde ons uit dat in teamverband te doen.)
Gaandeweg merkte ik in mijn flight dat Jan G qua score wat tegenvallers moest incasseren terwijl de andere Jan meer en meer in zijn spel kwam en met name zijn gekende afstandsschoten hervond. Toen ik hem halverwege een keer had voorgedaan hoe je een birdie
scoort deed hij me dat twee keer schijnbaar moeiteloos na. De ronde vorderde en de vermoeidheid begon ons parten te spelen. We waren
%20-%20kopie.jpg?etag=%223f91b-66fec291%22&sourceContentType=image%2Fjpeg&ignoreAspectRatio&resize=266%2B265&extract=0%2B0%2B259%2B265&quality=85)
Onder de gegeven omstandigheden was een “nazit” na deze sportieve confrontatie niet mogelijk. Daarvoor in de plaats hielden we een “nastand” waarbij de anderhalve meter een gegeven was. Allereerst was daarbij de prijsuitreiking aan de orde. Organisator (en alleskunner) Hans bedacht dagwinnaar Jan K (het verbaasde me niet, ik zag het al aankomen) met een heuse beker. Het kleinood was gelukkig van een bescheiden formaat anders had het nauwelijks een plekje kunnen vinden in Jan’s al rijk gevulde prijzenkast.
blij de laatste keer bij voldoende daglicht te kunnen uitholen. Vermoeid maar voldaan konden we toezien hoe de andere flights, met sommige bendeleden uitgeblust en andere opvallend monter, finishten.
Tenslotte was het tijd voor het hoogtepunt van deze alweer memorabele dag: Bon Vivant John opende het bagagecompartiment van zijn elektrisch aangedreven monster en serveerde van daar uit als echt horeca-tijger diverse drankjes en zelfgemaakte
overheerlijk wraps. We genoten van het gebodene, evalueerden de wedstrijd, keken verwachtingsvol vooruit en namen voldaan afscheid van elkaar. “Tot volgende week op de baan!” hielden we elkaar voor en tevreden keerden we huiswaarts.