Golftrip Münster

Na een lange natte winter en veel dagen met “baan gesloten” vond de Bousema Bende, die zich inmiddels met enkele outsider-cracks had weten te versterken, het weer hoog tijd voor een buitenlandse trip. Dit keer was Münster het reisdoel en had alles-regelaar Hans Parkhotel Schloss Hohenfeld in die stad en drie nabijgelegen golfbanen weten te regelen. Vol goede moed en met droog weer reed ik met Gerrit derwaarts. Eenmaal op de helft van onze trip hadden we onszelf een kopje koffie bij een benzinepomp o.i.d. beloofd. Maar vanaf de grens tot in Münster  bleek zich geen mogelijkheid daartoe aan te dienen. Waar een groot land toch klein in kan zijn, nietwaar. Toen we ons tenslotte meldden op Golfclub Tinnen en  onze collega-bendeleden troffen bleek de horeca daar nog gesloten te zijn. Na ons eerst beholpen te hebben met een bekertje koffie uit een automaat ging het restaurant toch open. De koffie daar bleek goed maar de bediening was geen feest. De man die daar bediende snauwde ons toe en leek gewend aan een leven met discipline en strenge tucht. Ik schat dat hij in een eerder leven zeeman was geweest en tenslotte in het verkeerde beroep was terechtgekomen.

Na dit stijlloze voorval zette Gerrit alles recht met een stijlvolle openingsrede voor ons gezelschap. Gerrit trad namelijk op als Stellvertretender Leiter omdat Hans, die ons steeds als alles-regelaar voor pleegt te gaan (nog) niet aanwezig was. Gerrit, die zo’n rol met groot gemak op zich neemt en dan tegelijk met jaloersmakend gemak en natuurlijke allure voor de groep staat, heette iedereen persoonlijk welkom. Het groepsgevoel werd door deze toespraak tastbaar groter en allen voelden zich meteen op hun gemak. Dat Gerrit even alle namen noemde had als bijkomend voordeel dat sommige oudere bendeleden zich weer namen herinnerden die ze wel eens eerder gehoord hadden.

In zijn openingsrede stond de spreker ook even stil bij degenen die (nog) niet aanwezig waren. Dat gold voor Hans, die eerder vervelend medisch nieuws had gehad en die deze dag voor nader bericht contact zou hebben met een behandelaar. Afwezig was ook Casper, de senior van onze Bende. Hij is de wijze, voorname heer die we met de vaste lach op zijn gezicht, in de Bende niet kunnen missen. Omdat hij op een handicart is aangewezen kon hij aan deze trip niet deelnemen en heeft hij ook veel speeldagen op Anderstein gemist. Het zit hem dus niet mee maar dat maakt hem gelukkig niet humeurig. Tenslotte missen we ons speciale buitenlid (deze term gebruik ik zonder bijbedoeling) SmeerCees Tolsma. Cees is druk met een internationale verhuizing en we wensen hem daarbij veel sterkte.

Vol ambitie, goede moed en optimisme gingen we vervolgens de baan van Golfclub Tinnen in. Na enkele holes was iedereen weer vertrouwd met zijn eigen tekortkomingen en begon het werken aan verbeteringen en het terugdenken aan: “Hoe moest het ook al weer?” Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen maar over jaloersmakende uitzonderingen op dit vlak wil ik het hier nu niet hebben. Behalve tegen onszelf streden we hier ook tegen een lastige maar ook leuke en goed onderhouden baan. In het hoge gras en in diverse hindernissen hebben we de nodige ballen achter gelaten. Ik speelde met Jaap, Toine en veel plezier. Jaap blijft verbazen met het feit dat hij vanaf elke tee een homerun probeert te slaan. Regelmatig lukt hem dat ook maar Toine en ik zagen ook enkele ballen het stadion uit zeilen. Toine was in deze ronde voor mij een betrekkelijk new kid on the block. Hij speelde serieus en nauwkeurig en ook niet zonder succes. Dit totdat ik hem na negen holes vertelde: “Je bent lekker aan het scoren, Toine!” Je zegt wel eens zoiets omdat het prettig klinkt en omdat de aangesprokene hierin een stimulans kan horen om zo door te gaan. Zo niet bij Toine. Hij reageerde ietwat korzelig en zei dat hij liever na 18 holes de stand van zaken hoorde. Achteraf bleek hij gelijk te hebben: Zijn spel in de tweede negen was merkbaar minder (maar het zou allemaal nog wel in orde komen).

Vermoeid,  voldaan maar niet allemaal tevreden verlieten we de baan, dronken nog een biertje op het terras en vernamen dat Hans zodanig gerustgesteld was door de medici dat hij zich ’s-avonds weer bij ons zou voegen.

In het Parkhotel was op dinsdagavond v00r ons gezelschap een mooie lange tafel gereserveerd. De ruimte was stijlvol, het gezelschap aangenaam en de keuken bleek vakkundig bemand. We hebben heerlijk gegeten en gedronken en elkaar natuurlijk de nodige wijsheden voorgehouden. Ter afronding van zijn plaatsvervangende taak heeft Gerrit ons aan de dis geïnformeerd over  de daguitslag. Ruurd bleek de dagwinnaar te zijn. Verbaasde ons dat? Nee, natuurlijk niet. Ruurd is binnen de Bende de rust zelve totdat er iets competitief aan de orde komt. Dan blijft hij uiterlijk wel rustig maar als je goed kijkt zie je zijn ogen dan vuur spuwen en weet hij zijn ambitie nauwelijks te verbergen. Hij heeft laatst nog een flink rondje USA gedaan, daarmee heeft hij zijn rust gepakt en ik verdenk Els ervan dat ze hem tijdens die trip even duchtig heeft toegesproken om zo zijn wedstrijdprestaties op peil te houden. (Ik weet dat natuurlijk niet maar dit is wat ik denk.) Gerrit vertelde, bescheiden als hij is, nog even routineus dat hij zelf tweede was geworden. Hij zei het langs zijn neus weg maar we hebben het wel gehoord!

De feestvreugde op deze avond werd nog verhoogd door het vriendelijke bericht van Leo die ons een drankje aanbood. Leo kon niet aanwezig zijn omdat hij juist dezer dagen zijn broer ten grave moest dragen. Leo werd zeer gemist in de club met name vanwege zijn positieve en gezellige inbreng in de Bende. We wensten hem sterkte en proostten op hem en het leven.

Alsof het niet op kon kregen we even later nog het bericht dat ons ook door Annelies, de echtgenote van John een glaasje werd aangeboden. Die John, die van zichzelf al een bon-vivant is, heeft ook wel verschrikkelijk geboft met zo’n kanjer van een vrouw. Wij vinden haar nu ook heel erg aardig.

Alles overziend hadden we een prachtige avond, waarbij we druk waren met eten en drinken en elkaar van het eigen gelijk overtuigen. Het was tijd om ieder in zijn eigen kleine kamertje naar dromeland te gaan.

De volgende dinsdagochtend togen we vol goede moed naar Golfclub Aldruper Heide. De rit daarheen verliep soepel, het weer was goed, we waren ruim op tijd en wat denkt een Nederlandse golfer dan? Ja natuurlijk: Nu een kopje koffie! Dat bleek ons niet gegund. Het restaurant ging om elf uur open en toen moest alles, maar vooral de koffiemachine, nog worden opgestart. Ik zat in een flight met René en Gerrit. René was al tijdig vlijtig op de driving range aan het inslaan maar Gerrit en ondergetekende waren erg gebrand op een bakje troost. Dat is dus niet gelukt voordat we de baan ingingen. Gerrit bleek daar, vooral psychisch, ernstig onder te lijden. Ondanks zijn grootse prestatie van een dag eerder begon hij zijn ronde met drie strepen. Hij wist zich later wel weer wat te hervinden maar toch… Spelen met René blijft een intrigerende aangelegenheid. Hij richt zich geconcentreerd op een zo perfect mogelijke techniek en daarin is hij, ofschoon niet altijd, best succesvol. Hij speelt veel met onze Wim Pie (vd Bos) en heeft van deze kampioen waarschijnlijk al veel opgestoken. Over bepaalde bewegingen van arm en hand had ik net als nu van René ook van Wim wel eens wat gehoord. Wat we deze middag van René opstaken had ik van Wim niet eerder gehoord: Bij de doorswing moet je piemel naar het doel wijzen. René is dokter dus dat namen we direct van hem aan.

Ik herinner me nog dat in de flight achter ons Jan K ook opereerde. We hebben Jan vanwege zijn knieproblemen een tijdlang moeten missen. Jan zelf heeft het spel waarschijnlijk ook gemist want hij liep stralend door de baan, blij als hij was om weer te kunnen spelen. Achteraf begreep ik dat Jans prestaties in de baan wat achterbleven. Daar was helemaal niets van te merken. Jan geniet van het spel in voor- en tegenspoed, en zo hoort het ook.

De dinsdagavond was de laatste avond van onze trip. De eerste avond was al uiterst succesvol en gezellig verlopen maar dit zou “de bonte avond” kunnen worden, Het werd inderdaad weer een heel gezellige en geanimeerde avond. Het eten was de eerste avond al voortreffelijk, het was deze keer zo mogelijk nog beter. Ook de wijnen smaakten weer opperbest. Inmiddels was op onze trips tot een goede en gewaardeerde gewoonte geworden  dat we stilstaan bij de verjaardag van Ruuds dochter Caroline die in deze periode plaatsvindt. Ruud heeft ons voor het eerst in Durbuy gefêteerd vanwege dit heuglijke feit en van zijn traktaties hebben we sedertdien een goede gewoonte gemaakt. Trots wist Ruud ons te melden dat dochterlief inmiddels 39 jaar wordt en hij bood ons voor die gelegenheid weer een drankje aan. Omdat ondergetekende wist dat dit stond te gebeuren heb ik voor Caroline een gedichtje gemaakt en aan de aanwezigen voorgelezen. (Als bijlage toegevoegd) We proostten natuurlijk op deze mooie dochter en klonken op haar gezondheid.

De stemming zat er al behoorlijk in toen Toine het woord vroeg en zich tot de Bende richtte. Geboeid luisterden we naar wat deze uitgever in ruste ons te melden had. Hij begon over de BTW-verhoging voor boeken naar 21 % en deed dat zo serieus dat we met hem mee gingen voelen. Vervolgens vestigde hij onze aandacht op een komende vernieuwde uitgave van “Pim Pandoer en de Bende van Bousema”. Toine komt uit het uitgeversvak dus hij kan dat weten. We hingen aan zijn lippen en waren een en al oor. Tenslotte was zijn conclusie dat hij mede namens kunstenaar Cees (collega-slachtoffer uit de culturele sector) een rondje wijn aanbood omdat zij van de gezelligheid van de bende genoten.

Dat laatste was gelukkig geheel wederzijds.

Van Cees hebben we nu begrepen dat hij in zijn jeugdjaren al speelde op de boerderij bij onze Wim Pie. Daar moet hij toch iets opgelopen hebben van dat verdraaid constante spelniveau dat hij meestal (niet altijd) laat zien, want in de jaren dat ik nu op Anderstein meespeel heb ik al heel wat prijzen aan Cees zien uitreiken.

Leerzaam was de avond tenslotte voor ondergetekende omdat ik nu weet dat ik op dezelfde middelbare school als Toine en Henk heb gezeten. Van Henk wisten we al dat hij met deze basis verantwoordelijk is geweest voor de openbare orde in Rotterdam. Ik hoorde hem nog vertellen hoe in zijn tijd een vechtpartij in een kroeg tegemoet getreden werd door een agent met handen in de zakken die alleen al met zijn verschijning voldoende gezag uitstraalde om de zaak te kalmeren. Dat met gezag optreden zie ik Henk nu nog wel als scheidsrechter op de golfbaan doen maar ik zou er een lieve duit voor over hebben om hem nog eens een café met vechtersbazen binnen te stappen met de handen in de zakken.

Opvallend monter verschenen de Bousema-golfers woensdagochtend op het ontbijtappel. De meesten hadden goed geslapen ondanks de roffelende regen in de voorgaande nacht. Iedereen was fris en fruitig ofschoon we de afgelopen twee dagen en avonden toch al het nodige hadden doorgemaakt. Wel met enige nervositeit werden aan de diverse ontbijttafels de buienradar en andere meteorologische voorspellers geraadpleegd. “Kan er vandaag gegolfd worden?” was de vraag die de vijftien sportievelingen voortdurend bezighield. Er was pas een start voorzien tegen het middaguur dus er was nog volop tijd voor onzekerheid en nagelbijten. “Onderweg naar de golfbaan nog een Kaffee mit Kuche!” stelde ik voor. Op de route naar Coefeld zag Café Blumenkränchen er aanlokkelijk uit. Het bleek op internet veel mooier dan in realiteit en bovendien was het gesloten. De horeca op onze laatste golfbaan bleek gelukkig wel geopend. Dat gold niet voor de baan zelf. Slechts een beperkt aantal holes was bespeelbaar. Organisator Hans, die al vooruitgereden was, had kunnen arrangeren dat we twee keer de eerste negen holes konden lopen. Bij de start was het droog en zelfs stralend weer. Droog was de baan bepaald niet, waar geen (tijdelijk) water stond was de grond erg zompig en drassig. Stralend weer bleef het niet, integendeel! Waar mijn flight verbouwereerd verrast werd door een rood-witte windzak die een vliegveld deed vermoeden barstte een stortbui boven ons los. Een schuilhut vonden we na deze par 5 uitgespeeld te hebben en doornat te zijn geworden.

Deze ronde deelde ik een flight met Cees en Jan G. Ik heb eerder geroemd over het spelniveau van Cees maar deze dag vormde daarop de spreekwoordelijke uitzondering. Ook Jan kwam niet helemaal uit de verf. Op zich was dat al begrijpelijk vanwege de barre baan- en weersomstandigheden maar bij Jan was dat niet zijn enige actuele handicap. Hij zit letterlijk midden in een verhuizing. Zijn nieuwe appartement staat nog helemaal vol met onuitgepakte dozen en dergelijke zaken.  Onvermijdelijk dwaalden zijn gedachten daardoor wel eens af van het nobele golfspel. Zijn backswing was nog steeds even onverklaarbaar ver en diep maar niet alle ballen gingen recht. Dat laatste gold voor alle duidelijkheid ook voor deze penvoerder.

Ons aller spelleider Hans had inmiddels na negen holes de verdere wedstrijd afgevlagd en oogste daarmee roem en dankbaarheid van de overigen.

Het was tijd voor de nazit met een drankje en wat Flammküchen. Bij die gelegenheid wilde Gerrit het woord nemen. Dat lukte hem nauwelijks want telkens als hij van wal wilde steken opperde Gerard het een en ander en dat was zeker niet voor het eerst.

Gerard, onze spoorwegman, heeft een onbedwingbare neiging om, zodra iemand het woord neemt, een bij hem opborrelende gedachte naar voren te brengen. Ik heb me lang afgevraagd waar dit defect van hem aan te wijten is en ik geloof dat ik er nu achter ben. Zodra iemand in de groep verbaal van wal steekt neemt  deze spreker als het ware de leiding in het gezelschap. Dit gegeven raakt bij Gerard als het ware een zwakke en gevoelige plek. Want zodra in de groep de leiding aan de orde komt zorgt een Pavlov-reactie er voor dat Gerard zich realiseert in zijn werkzame leven steeds volop in de weer te zijn geweest met de bovenleiding, waardoor hij zich genoodzaakt voelt op gewone leiding te reageren.

Tenslotte kreeg Gerrit uiteraard het woord en namens de hele club bedankte hij nadrukkelijk alles-regelaar Hans voor alle moeite die hij gedaan had om deze dagen mogelijk te maken. We willen hem daarvoor nog belonen en Gerrit gaat in overleg voor een passend cadeau. Hans maakte tenslotte de sportieve uitslag van ons driedaags treffen bekend en overhandigde daarbij behorende trofeeën. De eerste plaats was voor Toine met 37 punten, tweede is geworden Gerard met 35 punten en derde Wim met 34 punten.

Ter afsluiting spreek ik hierbij mijn verbazing en tegelijk bewondering uit voor derde prijswinnaar Wim. Het is voor onze Bende  toch een voorrecht zo’n fenomeen in de gelederen te hebben. Wim is de kleinste van ons allemaal, hij heeft de laagste handicap en hij sleept de ene na de andere prijs in de wacht. Lichamelijk gaat het hem bepaald niet steeds maar voor de wind. Nog tijdens onze driedaagse zag ik hem soms krimpen van de pijn maar een volgend moment waren zijn luide lachsalvo’s weer goed te horen. Het is een kanjer die Wim.

                           30 mei 2024, Toon van Winden, penvoerder van de Bende

Caroline 39 jaar

Caroline, Caroline,
We hebben jou nog nooit gezien
Maar veel over je gesproken
Soms zongen we voor je ook en
Dan vroegen we aan jouw vader Ruud,
--Voor ons echt een instituut--
Hoe het wel met zijn dochter gaat
En dan raakt hij echt aan de praat
Je bent voor hem een lieve schat
En ook voor ons ben je wel wat
Want telkens als jij weer verjaart
Trekt vader Ruud zijn credit kaart
En koopt voor ons dan iets te drinken
Dat houdt ons vrolijk en bij de pinken
Caroline, Caroline,
Jij hebt ons nog wel nooit gezien
Maar dat hoeft echt niets te geven
We wensen je een mooie dag en een lang en gelukkig leven. 

Bousema beker 07-10-2024

Gezeten achter en genietend van een prima stukje zeebaarsfilet keek ik met mijn disgenoten terug op deze hoogtijdag in het bestaan van de Bousema Bende. Terwijl mijn beide tafelburen genoten van hun malse parelhoengebraad telden we gezamenlijk onze zegeningen.

Om half elf in het ochtendgloren waren we welkom geheten door onze dagvoorzitter, de bekerwinnaar van het voorgaande jaar, Gerard, de spoorwegman, bedreven in het in goede banen leiden van de (hoog-)spanning die onmiskenbaar onder de bendeleden heerste voorafgaand aan de grote, sportieve strijd die later op ons vertrouwde landgoed zou ontbranden. Onze leidsman stelde vast dat het deelnemersveld deze keer beperkt was tot elf personen, omdat er berichten van verhindering waren binnengekomen van John, Wim, Bert, Hans, Ruurd, Cees en Bert, voor het merendeel vanwege fysieke ongemakken (De gemiddelde leeftijd van de bende stijgt!). In onze gedachten zagen we deze afwezigen aan ons geestesoog voorbijtrekken zodat ze er toch eigenlijk min of meer bij waren.  Onze leidsman had, als bekwaam hoofdconducteur, de nodige taken behorend bij het takenpakket van de dag-organisatie ondergebracht bij kundige bendenoten. Daarmee had hij, met gevoel voor de tijdgeest, ook het democratisch karakter van de dagplanning aanzienlijk vergroot terwijl hij tegelijk aantoonde dat een spoorman weet hoe hij met dwarsliggers om moet gaan. Zodoende was de flightindeling terecht gekomen bij Jaap. Deze centrale bankman kweet zich efficiënt van zijn taak door inzet van een simpele kaarttruc. Dit resulteerde in vijf flights, vier van twee personen en één van drie. Een enkele fanatiekeling meldde zich nog even op de driving range, diverse anderen stortten zich vol overgave op de juiste lijnen op de putting green.

Ingedeeld in de laatste flight zag ondergetekende de meeste bendegenoten voor het laatst, althans zover het de komende uren betreft.

Het was tijd om me op mijn eigen spel en op dat van mijn flightgenoten te gaan concentreren. Ik speelde met de dagvoorzitter en Jan Klomp (die van de betere damesmode). Jan ging niet voortvarend van start maar kwam na een aantal holes steeds beter in zijn spel. Het viel op dat hij uitzonderlijk verre afslagen wist te produceren. Op zo’n moment ga je je afvragen; “Hoe doet die kerel dat?” Na enkele holes was het geheim ontrafeld. Jan bedient zich van een listige maar productieve “Klomp-shuffle”, een sierlijk sprongetje met vooral zijn linkervoet. Deze techniek, uiterst effectief, zal binnenkort vast en zeker op het lesprogramma van de betere pro’s prijken.

Flightgenoot Gerard hanteerde steeds zijn gebruikelijke eigen techniek; die van aan komen lopen, staan en (onverwijld en zonder aarzeling) slaan. Dit pakte deze keer heel behoorlijk uit want hij wist een mooie score te behalen.

Van mezelf kon ik dat helaas niet zeggen. Mijn zwakke punt bleek bij herhaling: mijn korte putts. Mijn flightgenoten analyseerden keer op keer: Je kijkt op bij je slag en daardoor sla je niet in rechte lijn. Deze slechte gewoonte bleek onuitroeibaar dus ik heb iets om aan te werken in de komende tijd.

Na 18 holes was het een gezellig weerzien met de bende op het terras. Hans, onze alleskunner en -doener in de bende, was inmiddels (net als John) weer bij het gezelschap gekomen en meteen drukdoende met het checken van de scorekaarten en het bepalen van de einduitslag. Van alle kanten werd hij bevraagd maar ijzeren-Heinig hield hij zijn mond verwijzend naar de dagvoorzitter bij wie de taak lag de uitslag bekend te maken.

Toen we ons later voor het diner meldden bleek er voor ons in een apart zaaltje een feestelijk gedekte tafel klaar te staan. Extra leuk was daarbij dat bij iedere plaats een fraai verpakt cadeautje bleek klaar te liggen. Het bleek een individuele foto van de bendeleden in opperste concentratie bij hun afslag te bevatten. Deze geste van onze dagvoorzitter werd alom zeer gewaardeerd.

Beladen met deze dankbetuigingen nam Gerard vervolgens het woord voor de climax van deze dag: Bekendmaking van de wedstrijduitslag. De score en rangschikking van alle deelnemers kwam zo boven water maar de belangstelling van iedereen was uiteraard gericht op: Wie gaat er met de beker naar huis?  Het bleek Harm te zijn die 36 stableford-punten had weten te verzamelen. Het ontzag en het applaus van de gehele bende waren uiteraard Harms deel. Hij was van dit resultaat lichtelijk confuus want in zijn dankwoord maakte hij al meteen gewag van wilde plannen voor de bekerversie van het volgende jaar. Hij sprak over “onderdoor spelen en bovenlangs”. Het werd niet door iedereen begrepen maar zeker is dat we met belangstelling en nieuwsgierigheid uitkijken naar de bekerwedstrijd in 2025.

En zo kwamen we terug bij de bespiegelingen en overpeinzingen met mijn disgenoten waarvan ik eerder gewag maakte. Nog voordat maar ook nadat als nagerecht de tiramisu werd geserveerd passeerden een scala aan interessante items de revue, zoals wel/geen prik voor griep en/of corona, beleggen van liggende gelden en de weldaad van yoga en sportieve inspanningen. Jan K zette mij aan het denken toen hij stellig poneerde dat hij na een uur fietsen fitter is dan ervoor.

Er valt nog veel te leren, zo werd me na deze dag wel duidelijk: Fietsen om fit te worden, recht putten en nog veel meer!

Toon van Winden

Letterknecht van de bende