In 2016 mocht ik aansluiten bij de Bousema Bende maar het spelen bij Edda Huzid was van korte duur omdat deze vereniging ophield te bestaan. Gelukkig verhuisden bijna alle 15 Bousema mannen tegelijkertijd naar golfclub Anderstein, zodat we onze unieke maandagrondjes konden blijven doen.

In die laatste 5 jaar heb ik Gijs beter leren kennen: een vriendelijke, no-nonsense man met een positieve instelling, die genoot van ons hechte clubje. Hij wist dingen goed te relativeren. Gewoon een lieve man!!

Er is ook nog een ander golfgroepje met de naam “Gijs Cup”. Ook zo’n 15 ex-Edda Huzid heren, die 7 x per jaar ergens in het land of direct over de grens een eigen competitie spelen. Gijs heeft een aantal jaren de organisatie daarvan op zich genomen waarbij later zijn naam aan de wisselbeker is verbonden en uiteraard verbonden zal blijven.

Eind december 2018 / begin 2019 moest Gijs 2 zware operaties kort achter elkaar ondergaan, waarna zijn gezondheid en conditie heel erg achteruit ging. Daar lag een ernstig verzwakte man in zijn bed die mij een keer vertelde dat hij het niet meer zag zitten.

Maar Gijs klom er weer bovenop mede dankzij de goede verzorging van Cokky, Pia en Bernadette en zijn enorme wilskracht en positiviteit. Ik heb het nog even nagezocht: op 12 augustus van dat jaar speelde hij alweer met de Bousema Bende mee. Niet meer de 18 holes maar hij sloot dan bij de 2^e negen aan, zodat hij wel na afloop met de hele groep kon genieten van het biertje en de bitterballen.

Elk jaar spelen we rond oktober om de Bousema beker. Afgelopen jaar speelde hij niet meer mee maar schoof wel aan bij de borrel en het diner. Tijdens dit diner was er een toespraak waarbij o.a. stilgestaan werd bij het overlijden - eerder dat jaar - van een ander Bousema Bendelid, Peter Schnetkamp. Meerdere mannen zagen toen de emotie bij Gijs omdat hij zich waarschijnlijk toen al realiseerde dat een jaar later zijn naam genoemd zou worden.

Rond Sinterklaas afgelopen jaar vroeg Gijs of alle Bousema mannen op de maandag aanwezig konden zijn. Iedereen dacht dat hij met een verdrietige boodschap zou komen maar dat was niet het geval. Het was wel emotioneel want Gijs gaf ons allemaal een Amaryllis en een papiertje waarop stond dat hij ons bedankte voor de steun en warmte in het afgelopen jaar. Hij genoot de weken daarna volop van alle foto’s op onze groepsapp, waarin wij elkaar op de hoogte hielden van de groei en bloei van de amaryllis. Een saillant detail: bij mij kwam de 5^e en laatste knop op de dag van het overlijden van Gijs uit.

De laatste weken liep zijn energie zienderogen terug en speelde hij in januari zijn laatste rondje.

Vorige week woensdag stuurde Gijs de volgende app naar zijn golfmaatjes: “beste mannen, ik heb dit jaar niet veel gepresteerd maar ben heel blij met de gezelligheid en jullie gezelschap van de afgelopen jaren! Biertje, bitterballen en de warmte van jullie ….. veel succes mannen. Groet Gijs.”

Dat was zijn definitieve afscheid van de Bousema Bende en de Gijs Cup.

Aan John Vermeulen en mij vroeg Gijs om nog een keer langs te komen. Een dag voor zijn overlijden zijn wij bij hem geweest. Gijs was heel rustig, we hebben oude herinneringen opgehaald en toen Bernadette binnenkwam om te zeggen dat hij nu toch even rust moest nemen, zei hij dat de bitterballen zo nog zouden komen.

Met een lach op zijn gezicht wist hij mij nog even fijntjes te vertellen, dat hij de laatste keer dat wij samen speelden van mij gewonnen had.

Hij benadrukte nog eens hoe fijn hij het vond om elke maandag weer naar zijn golfmaten op Anderstein te gaan, het gaf hem veel steun en hij bedankte nogmaals alle Bousema mannen hiervoor!

Wij hebben hem aangegeven hoeveel respect we voor hem hebben gehad over de manier waarop hij de afgelopen 3 jaar met zijn ziekte is omgegaan. Het deed ons goed om elke maandag weer die positieve uitstraling en lach bij hem te zien.

Voordat we weggingen die ochtend vroeg hij ons of wij bij hem ook een erehaag wilden vormen zoals bij Peter Schnetkamp want dat vond hij mooi.

Na het overlijden van Gijs uitten veel golfvrienden hun gevoelens op de groepsapp. De meest voorkomende uitspraak: het was zo’n lieve man.

Een van de Bousema mannen gaf het in de groepsapp heel goed weer, hij schreef: “dit bericht slaat een krater in onze groep. Een man waarbij samenzijn en gezelligheid hoog in het vaandel stonden. Gijs was iemand die iedereen meerwaarde gaf. Gewoon een geweldig mens”.

Gijs, namens al jouw golfvrienden: heel erg bedankt voor al jouw positiviteit , die lach en ………….  de bitterballen in de afgelopen jaren.

We gaan je heel erg missen!!

Bousema Bende strijdt om de Gijs Wouters trofee

Na barre maanden, covid-tijd, wintertijd, winterweer en vooral het gedwongen afscheid van onze geliefde golfmakker Gijs was daar tenslotte de 16e mei, de eerste dag van onze jaarlijkse meerdaagse golftrip die ons dit jaar naar Oost-Brabant voerde. Op basis van tijdens onze eerdere trip naar Limburg vergaarde informatie was als uitvalsbasis gekozen voor Son en Breugel en onze onvolprezen organisator, secretaris, regelaar Hans, auto- en bandenmagnaat in ruste, had in een kring daaromheen drie gerenommeerde golfbanen geregeld. Zeker achteraf weten wij dat hij daarmee (weer) een perfecte klus heeft geklaard. Dat maakte het dan ook erg spijtig dat hij zelf om goede maar vervelende redenen moest besluiten af te zien van deelname. Helaas konden suikeroom Casper H. en kabelkoning Cees T. ook niet deelnemen.
De eerste dag startte in Asten op Golfbaan Het Woold. Hier aangekomen was de meerderheid van de deelnemers er vooral op gespitst om te horen hoe de flightindeling op deze eerste dag zou zijn. Als hongerige hyena’s besprongen ze daarvoor de debuterende captain voor deze trip de als altijd rustige en gecontroleerde Gerrit B., accountant en voetbal bobo in ruste. Deze raakte daarvan zeker niet uit evenwicht, kalmeerde de gemoederen, sprak iedereen streng maar tegelijk prettig toe en maakte tenslotte de flightindeling bekend. Het lot (of Hans) had bepaald dat ikzelf voor deze eerste ronde met Ruurd,
automatiseerder van het eerste uur, als altijd goed gemutst met karakteristieke cowboyhoed, en Jaap, ooit nationale schatkistbewaarder en sportcoach van diverse damesteams de baan in ging. Kenners weten dat ik daardoor in de slag moest met twee gekende ultra-ver-hitters. Door deze omstandigheid liep ik uiteraard al meteen een mentale opdoffer op die mijn kansen op winst verkleinde. Ik bleek na een aantal holes niet de enige mentaal geblesseerde in de baan te zijn. Betrekkelijk kort na de start stootten we op een tweebal die zo in verwarring was dat ze een hole hadden overgeslagen en nu terugliepen om deze schade nog in te halen. Ik vraag me af of ik kan benoemen om wie het hier gaat omdat het betreft voormalig pijpenlegger en herenboer Leo V. en ex horeca magnaat en bon vivant John V..
De sportieve strijd op deze baan verliep verder geconcentreerd en intens maar bloedvergieten bleef achterwege. Op het terras werd gezellig nagepraat en geëvalueerd terwijl tegelijk captain Gerrit regelmatig met vragen over de
dag-uitslag werd bestookt. Onaangedaan ging de captain deze vragen uit de weg. 
Het zou tot het einde van het diner duren voordat hij de uitslag meldde. De kok had voor het diner erg zijn best gedaan, het smaakte ons voortreffelijk. Gedurende de maaltijd hebben we met elkaar terloops nog even het probleem Rusland – Oekraïne opgelost. De vraag is alleen nog of Poetin ermee instemt. Tenslotte hebben we twee O-Stone-clubleden tijdens het dessert nog aan een kruisverhoor onderworpen en, het moet gezegd, zowel filosoof dokter René als kunstenmaker positivo Cees weerden zich dapper.
Tenslotte meldden we ons in Hotel La Sonnerie, dat eerder bekend stond als Kloosterhotel. Dit statige intens katholieke gebouw heeft in het verleden onderdak geboden aan de Zusters van Liefde. Dit kan bijna geen toeval zijn want de vorige keer logeerden we in een hotel in Maastricht dat zich in de schaduw bevond van de Onze Lieve Vrouwe Sterre der Zee-basiliek.
De volgende dag meldde ieder zich fris en monter in de refter van het hotel en al snel klonk van diverse kanten: “Gerrit wat is de flightindeling vandaag?” IJzeren Heinig liet de captain de spanning op dit punt oplopen. Pas na aankomst op de nieuwe golfbaan, De Stippelberg in Bakel, en nadat de koffie daar was geserveerd gaf Gerrit op dit punt opening van zaken.
De nieuwe baan oogde al meteen bloemrijk en interessant. Daarbij merkte Leo ook direct op dat deze course aanzienlijk wat articutatie te bieden had. We kenden deze term nog niet maar begrepen onmiddellijk dat dit een behoorlijke invloed zou hebben op ons golven in de komende ronde.

Inslaan kan op deze baan vanaf een driving range gelegen aan een grote plas. De ballen slaat men hier dus in het water zonder dat er gele of rode palen langs de oever staan.
Ondergetekende mocht deze keer in en aan de slag met captain Gerrit en Jan K., voormalig leverancier van de betere dameskleding in Barneveld. Jan had in de voorgaande week net een intensieve yoga-ervaring opgedaan en straalde een hoge mate van Zen op ons uit. De ronde ging soepeltjes van start tot aan de green van hole vier. Ik bereikte de hole in vier slagen tot op ongeveer 50 centimeter. Vervolgens probeerde ik de putter zorgvuldig en gecontroleerd te hanteren maar dat lukte niet echt. Ik verliet deze green met een score van 10. Captain Gerrit was hierdoor in een besmuikt gieren van de lach uitgebarsten, zodanig dat hij het nauwelijks meer droog kon houden. Of het door mijn wanprestatie kwam of door het gieren van Gerrit weet ik niet maar Jan was vanaf dat moment niet meer Zen en bereikte slechts een schamele score. Deze baan bleek verder mooi maar ook lastig en onoverzichtelijk. Zo zag je vanaf teebox 13 in de verte een vrolijke vlag wapperen. Helaas bleek later (en soms te laat) dat deze vlag bij hole 16 behoorde. Bij de evaluatie op het zonnige terras bleek dat deze vergissing enkele malen was gemaakt. Tot troost werden bij de borrel lekkere bitterballen geserveerd.
Terug bij het huis van de Zusters van Liefde was er even sprake van gedrang rond de beschikbare parkeerplaatsen en daarna verzamelde we ons aan de dis voor een diner op het terras van de kloostertuin. Jan G., die bij de vorige editie nog bekend stond als de divot-man maar die deze keer weer herkend kon worden aan zijn 360 graden swing, had ter verhoging van de feestvreugde gezorgd voor een tussentijdse trofee.

Toen Gerrit na het nodige aandringen eindelijk de stand in de wedstrijd had onthuld vergastte Jan de nummer één van dat moment met een passende gift. Dat bleek een setje van drie gecamoufleerde golfballen. Dit werd door hem geschonken met de wens deze op de laatste dag te hanteren zodat de kans op “niet terugvinden” werd vergroot en de anderen nog een kans op de Gijs-trofee zouden hebben. De prijs viel toe aan Wim Pi te S., het score-wonder van onze bende. We hebben aan tafel nog geruime tijd gefilosofeerd over effecten van training, ambitie en talent. Conclusie was: Het is met name Wims
talent dat hem tot deze grote hoogte brengt en híj gaat hier ook zorgvuldig en met ambitie mee om. Kortom terechte winnaar maar morgen is er nog een dag…
De laatste dag bracht de bende naar Someren waar we op de Golfbaan De Swinkelsche de laatste ronde gingen spelen. Koploper Wim Pi en dokter René gingen als tweebal voorop de baan in. Door op het laatste moment voor te stellen niet van geel maar van wit te spelen bracht René Wim toch even van zijn stuk. Ikzelf ging die dag mijn krachten meten met kunstenmaker Cees en toegewijde opa Ruud van D. te L, die als commerciële computerman een groot verleden achter zich heeft en voor zich een rooskleurige toekomst als stabiele golfer kent. Afgezien van een enkele balverwisseling en een af en toe mediterende Chinees die tussen onze flights door meanderde kende deze dag op de baan vooral felle zon, hoge temperaturen, mooie maar lastige holes en verdraaid veel bunkers.
Als feestelijke afsluiting van deze dagen ging captain Gerrit op het zonnige terras van de Swinkelsche over tot bekendmaking van de uitslag, huldiging van de winnaar en overhandiging van de trofee aan de glorieuze winnaar van de Gijs Wouters trofee onze grote kleine man Wim Pi. Voelbaar was Wim’s blijdschap om nu eindelijk ook eens een prijs gewonnen te hebben.
In gedachten de kring op het terras rondkijkend merk ik dat nog enkele namen uit het gezelschap ongenoemd zijn gebleven (en dat kan natuurlijk niet!). Het betreft hier personen die zo hun eigen rol in de bende spelen.
Gerard B. te V., wellicht de meest actieve communicator binnen de groep. Een man die voortdurend hupt van kwinkslag naar gevatte opmerking. Ayeto, Gerard!
En last but not least de scheidsrechter om niet te zeggen scherprechter in ons gezelschap: Henk L. te L. Hongaars emeritus bankier, houdt steeds een oog op juiste toepassing van de (fatsoens-) regels en is alom bekend als vraagbaak waar het gaat om golfspelregels. Zijn hang naar juiste regeltoepassing dateert al van jaren her. Zo vertelde Henk dat hij ooit nog als agent met de platte pet (met daaronder lang haar) gediend heeft onder commissaris Jan Blauw in Rotjeknor.
Onder het wegslikken van een traan namen we vervolgens afscheid van elkaar. John bracht me zoevend, comfortabel en met een nostalgisch muziekje weer terug naar onze streken. Onderweg mijmerden we nog over de voorbije hoogtepunten en memoreerden dat we Gijs, Peter, Hans, Casper en Cees toch wel gemist hebben bij dit alles.
Het geheel overziend: We hebben genoten en kijken al uit naar de volgende editie!

Toon, penvoerder van de bende 

10 oktober 2022      Bende van Bousema Beker - wedstrijd

Aan alles was op voorhand te merken dat Jan K zich tot in de puntjes had voorbereid op deze belangrijke dag. In de afgelopen tijd had hij ons al diverse keren vergast op informatieve, enthousiasmerende maar soms ook opruiende mails inzake de titanenstrijd binnen onze bende die was ingepland op deze maandag.  Toen Bert en ondergetekende het clubhuis binnenkwamen troffen we de hele bende al aan de koffie en peuzelend aan het appelgebak.

Alleen Leo had ipv koffie een glaasje jus voor zich iets wat mij en ongetwijfeld diverse anderen meteen argwanend stemde. Wat zou hij vandaag in petto hebben? 

Toen iedereen zijn plaats gevonden had ging Jan staan overzag de bende met een soevereine blik, hij liet een nadrukkelijke stilte vallen en heette vervolgens iedereen welkom. Jan informeerde ons vervolgens over de starttijd, de spelvorm (stableford) en de weersverwachting. Hij deed dat met een vanzelfsprekende overtuiging die resulteerde in het geruststellende gevoel dat de organisatie van deze dag in bekwame en vertrouwde handen was. Wat kon ons nog gebeuren onder zo’n deskundige leiding?

Over flightindeling die Jan ons oplegde (er werd de indruk gewekt dat het lot de indeling bepaalde, maar Jan wist wel beter) was iedereen goed te spreken.

Ambitieuze enthousiastelingen togen vervolgens naar de driving range om de respectievelijke swings te perfectioneren maar stootten daarbij op de eerste daghandicap: De ballenmachine was leeg!  Uiteraard was dit een (lage, gemene) streek van onze organisator die er alles aan deed om ons te tergen en onze strijdlust te prikkelen. Geen van de bendeleden liet zich echter uit het veld slaan. Dan maar wat meer aandacht gegeven aan het putten!

Over uit het veld slaan gesproken: Op hole B1 aangekomen was ik er getuige van dat Hans bij de afslag zijn bal topte en dat Cees, Gerrit en ondergetekende hun bal uit het veld cq buiten de fairway sloegen. Ikzelf rondde hole 1 na dit begin af met 8 slagen. Zodoende kon ik, een ervaring rijker en een illusie armer, ontspannen en zonder hoge ambitie de weg oversteken naar hole nummer 2.

Op deze hole 2 en verdere holes kroop mijn flightgenoot Cees uit zijn sportieve schulp. Hij bleek een afslag in huis te hebben die Gerrits en mijn diepe bewondering afdwong. Recht, strak en ver. Ongetwijfeld een resultaat van mucho ejercicio in España. Met dergelijke gesmeerd lopende drives is dit wellicht de verklaring voor zijn meermaals gehoorde aanduiding met “SmeerCees”!?!

Gedurende deze eerste holes was de stemming in onze flight nog opperbest. We loofden Jan K van harte om het prettige weerarrangement dat hij voor ons geregeld had en we hadden met hem te doen toen we hem onderweg troffen en hij ons meldde al diverse strepen te hebben moeten noteren. Even verderop zagen we Harm en John de bodem van de waterhindernis op B6 afspeuren. Kennelijk was daar iets niet goed gegaan!

Gaandeweg betrok het weer maar we hielden goede moed. Op B7 gaf Cees weer een afslag te zien die ons bedeesd maakte, zo ver. Maar het kon nog gekker: Op het plateau naast de bunkers van B7 troffen we het bordje van de Leary, gescoord door Harm. Flabbergasted waren we en stomgeslagen hebben we deze hole vervolgens in absolute en gewijde stilte afgespeeld.

Het donkere weer was inmiddels regenachtig weer geworden. Toch wel een minpuntje op het conto van de organisator, maar omdat het slechts een miezerig buitje was wilden we het hem niet tezeer aanrekenen.

Zoals waarschijnlijk al onze voorgangers begonnen we aan de C-ronde met het vaste voornemen om alle eerdere fouten en misslagen recht te zetten door het veroveren van de Neary op hole 1. Onze flight miste de green en later zou blijken dat we niet de enige waren.

Op C6 gaf onze Cees weer een afslag ten beste waar een Amerikaans Himars Missile bij zou verbleken. Helaas (voor hem) ging zijn bal te lang rechtuit en belandde in de rough naast/achter de faiway. Linkmiegel Harm had ook heel ver afgeslagen maar gezorgd dat zijn bal tenslotte een bochtje naar rechts maakte.

Verder gedurende onze C-ronde gaven onze resultaten de nodige afwisseling te zien. Dat gold niet langer voor het weer. Van afwisseling was geen sprake meer: het ging steeds harder regenen. Gedurende de laatste vier holes dwaalden onze gedachten regelmatig af naar de warme en droge geborgenheid van het clubhuis waar onze medespelers, waaronder hoogstwaarschijnlijk de winnaars van deze wedstrijd, zich al aan het bezatten waren en genoten van hete bitterballen. 

De nazit was voor onze flight van korte duur. Ikzelf heb de douchebeurt daarom maar overgeslagen (energiebesparing) en mij beperkt tot het wisselen naar droge sokken en schoenen.

Om stript 18.00 uur nodigde onze organisator, die strak de leiding in handen hield, ons naar onze dinerruimte.

Alvorens de communicatie wat minder soepel zou gaan verlopen – de flessen wijn op tafel lonkten – nam voorzitter Jan het woord en bejubelde de highlights van deze dag, slinks het barre weer voor met name de laatste flight vermijdend. Tevens stond hij stil bij  de bendeleden die we hier vandaag / vanavond niet bij konden zijn: Gerard, Ruurd, Jaap en Wim. Gelukkig kunnen we erop rekenen deze mannen binnenkort weer in de baan te treffen. Anders is dat met Peter en Gijs, die ons inmiddels al weer enige geleden ontvallen zijn. We zijn ze zeker niet vergeten en we missen ze!

Vervolgens maakte Jan de uitslag van de strijd om onze wisselbeker bekend. Jan G zag het al aankomen en had aan tafel positie gekozen naast de dagvoorzitter. Hij had dat goed gezien want Jan G kreeg De Beker voor het komend jaar onder zijn hoede. We feliciteerden en applaudiseerden voor hem en dachten verder – ieder voor zich - : Hoe krijgt deze Jan dat met zijn eigenaardige overcomplete swing en overigens wisselende wedstrijdresultaten in hemelsnaam weer voor elkaar?

Harm werd weer in staat gesteld zijn onafzienbare verzameling gadgets verder uit te breiden, deze keer met trofeeën voor Leary en Longest. Casper kon de trofee voor de Neary mee naar huis nemen omdat ... ¿... het had iets met dichtbij te maken...?... zijn bal het dichtst bij de green lag of... hij het dichtst bij de dagvoorzitter zat. Gerrit tenslotte won met zijn Runner-up-prijs nog het meest praktische cadeau.

De maaltijd bleek weer prima. Aan gesprekstof was geen gebrek. Uit de verte zagen we dat John en Ruud tegen elkaar aan het opbieden waren over de kwaliteiten van hun e-Audi’s.

Bert nam tenslotte bij wijze van dagsluiting nog even het woord. Hij benadrukte met passende woorden dankbaar het eigen en unieke karakter van onze bende. We stemden van harte met hem in.

Tenslotte dronken we nog een glas, deden een plas en keken of onze auto er nog was!

Toon van Winden

Penvoerder van de Bende